De naam van pianist Hal Galper (Massachusits,1938), toch een van de smaakmakende klavierleeuwen van de afgelopen pak weg 30 jaar in de jazzwereld, blijft altijd enigszins onderbelicht en dat ten onrechte, dat bewijst deze dubbel cd van een topconcert uit 1977. Hij behoort tot de beste post-bop vertolkers, bekend door zijn vloeiende solo optredens en zijn werk met iconen als Chet Baker, Phil Woods, Cannonball Adderley en de Brecker brothers. In de jaren ’70 maakte hij een uitstapje richting jazzsoul/fusion met albums als The Guerilla Band en Wild Bird, beide met de Brecker brothers, daarna keerde hij weer terug naar een meer akoestisch geluid zoals te horen is op dit dubbel album. Behalve Hal Galper op piano, zijn te horen Randy Brecker op trompet en flugelhorn, Mike Brecker op tenorsaxofoon, Wayne Dockery op el. bas en Bob Moses op drums.

Voorwaar geen gering gezelschap en het begin van Michael Brecker status die tot iconische hoogte zou stijgen in de saxofoon wereld tot zijn tragische dood in 2007. Ik zal maar eerlijk toegeven wat ik in de jaren ’80 en ’90 meekreeg van zijn spel, vooral in de Brecker Brothers band, mij allesbehalve beviel, aalgladde muziek die duidelijk aanschuurde bij de nietszeggende popmuziek uit die jaren (en nog), waaraan ze vaak hun medewerking verleenden. Maar hier blaast hij zo ongeveer de bladeren van de boom en zo kende ik hem niet, was hij maar doorgegaan in deze richting, maar het geld zal een rol gespeeld hebben.

Dus was ik blij en verrast met dit geweldige dubbel album met heerlijke enthousiast gebrachte muziek die als er al een etiket op geplakt moet worden, past in de traditie van de post bop. Ik heb absoluut geen aversie tegen avant-garde c.q. free jazz, mijn kast staat er vol mee, maar soms is het wel een soort van verademing als er iets van de “old school” jazz voorbij komt, zo draai ik regelmatig de “klassieke” muziek uit de Blue Note catalogus. Zo waren er al twee verrassingen op dit album, ten eerste Hal Galper die ik niet goed kende en die mij hier blij verrast en ook Michael Brecker, die ik wel kende maar niet zoals hij hier speelt. Live opnamen kunnen soms tegenvallen maar dat heeft dan dikwijls te maken met de beroerde opnames of de manke piano, maar vaak zijn ze ook veel spannender, opener en overtuigender dan de studio opnamen, wat natuurlijk vooral te maken heeft met de wisselwerking met het publiek, maar het staat of valt met de kwaliteit van de muzikanten, er zijn voorbeelden te over van mislukte live sessies die vooral te vinden zijn in de pop/rock cultuur.

Op de twee cd’s staan slechts 6 nummers, 3 per cd, lang uitgesponnen nummers dus, echte life muziek. Alle nummers zijn gecomponeerd door Hal Galper behalve de klassieker I ’ll never stop loving you” van Brodzsky & Cahn. De muziek op deze prachtige dubbelaar is uitermate krachtig, de energie spat er vanaf, met name als Michael Brecker zich uitleeft in lange solo’s, dit is duidelijk muziek uit de tijd dat hij nog onder invloed van John Coltrane stond en geen gladde fusion bellen blies zoals later. Het album wordt afgesloten met het funky “Hey Fool” dat stamt uit de tijd dat Galper de Fender Rhodes bespeelde bij Cannonball Adderley en dat is exact wat dit nummer is, swingend met een funky groove zoals bij Adderley met Randy in een hoofdrol. Een heerlijke afsluiter van dit spetterende dubbel album.

Jan van Leersum